Πριν λίγες ημέρες μου δόθηκε η ευκαιρία να βρεθώ σε μια πολύ μεγάλη εκδήλωση της LR Health & Beauty στην Κύπρο. Παραδόθηκαν περίπου 11 LR Αυτοκίνητα σε Στελέχη της εταιρείας στο νησί. Η αίθουσα, η εορταστική ατμόσφαιρα, τα χαμόγελα, το πανηγυρικό κλίμα, σε ταξίδευαν σε ένα διαφορετικό κόσμο. Η αίθουσα του Royal Hall στην Λευκωσία ήταν κατάμεστη από συνεργάτες και καλεσμένους τους.

Καθόμουν λοιπόν στο κέντρο της αίθουσας, ανάμεσα σε αγαπημένους φίλους και συνεργάτες και είχα την εξής απορία:

«Γιατί δεν πετυχαίνει περισσότερος κόσμος; Γιατί όχι όλοι;»

Η απάντηση στο μυαλό μου, είχε να κάνει κυρίως με δύο λόγους:

1. Η στάση του θύματος
Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει και δεν έχουν προχωρήσει – ακόμα – κυρίως βλέπουν τους εαυτούς σαν θύματα των περιστάσεων, καταστάσεων, συνθηκών. Αυτό τους αφαιρεί την δύναμη του ελέγχου. Όταν πιστεύω ότι δεν ευθύνομαι εγώ για αυτό που μου συμβαίνει, τότε δεν εξαρτάται από εμένα το αν μπορώ να το αλλάξω.

Θυμάμαι ότι όταν θέλησα να κάνω κάτι διαφορετικό στην ζωή μου, είκοσι χρόνια πριν, ανέλαβα πλήρως την ευθύνη για την «φάση» στην οποία βρισκόμουν. Αυτό μου έδωσε το κουράγιο να ελπίζω σε κάτι καλύτερο. Έκανα το «άνοιγμά μου» σε έναν χώρο που δεν γνώριζα, αυτόν που υπηρετώ σήμερα, αλλά και που οι περισσότεροι μου φίλοι απέρριπταν χωρίς να δώσουν την ευκαιρία στον εαυτό τους να τον γνωρίσουν. Σκεπτόμουν πως αφού έχω εξαντλήσει όλα τα περιθώρια σε ότι γνωρίζω, ίσως θα έπρεπε να δω κάτι διαφορετικό. Κάτι έξω από τα συνηθισμένα. Να το μάθω από την αρχή. Και να που δούλεψε και εξακολουθεί να δουλεύει με επιτυχία!

2. Τι θα πει ο «κόσμος»
Μια μεγάλη πλειοψηφία ανθρώπων, έχουν πολύ ψηλά στο μυαλό τους την γνώμη των άλλων. Δηλαδή αν αυτό που κάνουν είναι αποδεχτό – συμβατό από το κοινωνικό τους περιβάλλον. Συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι, συναθλητές, όλοι οι άνθρωποι που γνωρίζουμε και συναναστρεφόμαστε μαζί τους. Πολλές φορές κάνουμε πράγματα, απλά και μόνο για να επιβεβαιώσουμε την γνώμη που οι υπόλοιποι έχουν για εμάς.

Ο φόβος του στίγματος της αποτυχίας, (και όχι η ίδια η αποτυχία) οδηγεί τους ανθρώπους στην παραίτηση. Προκειμένου να αποφύγουν τον χαρακτηρισμό του «αποτυχημένου» δεν μπαίνουν στην διαδικασία να ολοκληρώσουν την προσπάθεια τους και σταματούν. Χωρίς να εξετάσουν τα ups and downs που έχουν όλοι όσοι εργάζονται χωρίς να είναι υπάλληλοι χτίζοντας κάτι δικό τους. Χωρίς να έχουν στο μυαλό τους ότι η επιτυχία χτίζεται μέσα από τις εμπειρίες μιας διαδρομής που όσοι παρατηρούν απ’ έξω μπορούν να το ονομάσουν «αποτυχία» η «καθυστέρηση» ή «χάσιμο χρόνου».

Πολλές φορές ξεχνάμε ότι ο δρόμος προς την επιτυχία δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Αυτός είναι – μάλλον –  και ο λόγος που δεν πετυχαίνουν όλοι. Χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Ακούγεται περίεργο, το να θέλει κάποιος να πετύχει, αλλά να μην αγαπά να χάνει. Να μην έχει την υπομονή να διανύσει όλο το μονοπάτι. Αγαπώ να χάνω. Αγαπώ να παίρνω μαθήματα μέσα από μικρές «ήττες» που με βάζουν στην διαδικασία να μάθω, να δω, να επανεξετάσω την στρατηγική μου.

Ο μόνος τρόπος που μπορεί κάποιος να μην έχει στρες, για να ολοκληρώσει την διαδικασία μέχρι να φτάσει στους στόχους του, είναι να αγαπά την διαδικασία. Η επιτυχία κρατά μια στιγμή, η διαδικασία για πάντα.

Σας ευχαριστώ πολύ που ήσασταν εδώ αγαπημένοι μου φίλοι,

μέχρι την επόμενη φορά,

Καλή συνέχεια και καλή επιτυχία,

με σεβασμό στα όνειρά σας,

Ζήσης

ΥΓ: Αν σας άρεσε το υλικό, θα εκτιμούσα ιδιαίτερα, αν αφήνατε την δική σας αξιολόγηση στην επαγγελματική μου σελίδα στο Facebook πατώντας ΕΔΩ